Validatie – Hoe woede-uitbarstingen beter te begeleiden
por Verena del Valle
Validatie – Hoe woede-uitbarstingen beter te begeleiden
por Verena del Valle
Kinderen gaan door verschillende fases die belangrijk zijn voor hun motorische, cognitieve en sociaal-emotionele ontwikkeling. De “nee”-fase begint meestal rond de leeftijd van twee jaar. In deze fase wordt het kind zich bewust van zijn eigen bestaan en zijn invloed op anderen. Het begint duidelijk te laten zien wat het wil en verlangt. Tot dat moment accepteerde het kind (globaal gezien) wat er gezegd werd en wat het moest doen, maar nu zoekt het naar die noodzakelijke autonomie voor zijn ontwikkeling.
“Volwassenen vergeten vaak hoe moeilijk het voor jonge kinderen is om te begrijpen dat wat zij willen niet altijd past binnen de regels van samenleven.”
“Volwassenen vergeten vaak hoe moeilijk het voor jonge kinderen is om te begrijpen dat wat zij willen niet altijd past binnen de regels van samenleven.”
Tegelijkertijd ontdekt het kind een andere realiteit: niet alles gaat altijd zoals het wil, en er is iets, vaak onzichtbaar, te leren: de regels. Als een kind een stuk chocolade ziet en dat wil eten, is het moeilijk voor het te begrijpen dat het dat nu niet mag, ook al wordt gezegd dat het misschien later kan. Hier komt de belangrijke rol van ouders naar voren, die vaak automatisch reageren: we leggen ons kind uit dat het stuk chocolade nu niet gegeten wordt, maar later bij de lunch of als tussendoortje. Het is de aard van het kind om het stuk chocolade meteen te willen, en het is de rol van de ouder om te zeggen dat dat niet kan tussen de maaltijden door.
Deze twee tegengestelde wensen zorgen er soms voor dat het lastig wordt en woede-uitbarstingen ontstaan (wat heel normaal is, hoewel het soms kan uitmonden in heftige driftbuien). Waarom leg ik dit allemaal uit? Omdat ik twee belangrijke punten wil maken: validatie en kaders.
2. Validatie en kaders
Validatie is het bevestigen wat het kind op dat moment voelt, zijn behoefte (in het voorbeeld: het chocolade nu willen eten).
Kaders is de uitleg die de volwassene geeft waarom het op dat moment niet mogelijk is om het chocolade te eten.
Vaak, vooral als het kind moe begint te worden, neigen we ernaar meteen te zeggen waarom het niet mag (het kader geven), zonder eerst te valideren wat het kind voelt. En dat is waar de GROTE CRISIS begint. Het kind voelt zich niet begrepen door de volwassene, gaat in de automatische modus: “ik wil dat chocolade, ik wil dat chocolade, ik wil dat chocolade,” en is niet meer te bereiken… de stem wordt harder…
Ik begon met kleine kinderen, maar je ziet het ook bij oudere kinderen… We kunnen alles zeggen wat we willen, maar het kind luistert niet en wordt steeds koppiger. En daar geven veel ouders uiteindelijk toe aan wat het kind vraagt, waardoor het patroon “ik blijf volhouden, ik huil, ik schreeuw en uiteindelijk krijg ik wat ik wil” versterkt wordt.
“Om verbinding te maken met het kind, moeten we eerst zijn fysieke en emotionele behoeften kunnen valideren.”
3. Validatie en kaders in relatie tot het kind en het ziekenhuis.
Om verbinding met het kind te maken, moeten we zijn fysieke en emotionele behoeften valideren. Dit lukt door zijn werkelijkheid te leren kennen, en een goede manier om dat te doen is via spel. Door te spelen kunnen we gemakkelijker contact maken met het kind, betreden we zijn wereld en kunnen we beter zijn behoeften en interesses ontdekken. Zodra we contact hebben gemaakt, kunnen we makkelijker uitleggen (bijvoorbeeld met een dokterskoffer en poppen) waarom sommige kinderen naar het ziekenhuis moeten voor een operatie. Dit is een manier om gevoelige informatie zo over te brengen dat het kind die op de best mogelijke manier ontvangt: een kind dat zich begrepen voelt, staat meer open om te luisteren, vooral als de informatie aansluit bij zijn realiteit (cognitieve leeftijd, voorkeur voor visuele of auditieve informatie, enzovoorts). Als de behoeften en zorgen zijn gevalideerd, helpt het kader om duidelijk maar empathisch de “spelregels” of “regels van het medische bezoek” over te brengen. We bereiken het kader met zinnen als: “jouw taak zal zijn… mama’s taak zal zijn… de taak van de verpleegkundige zal zijn…” (meer hierover in “Tu trabajo”). Het is belangrijk om te focussen op wat het kind zal ervaren (Los cinco sentidos)
Gecertificeerde Child Life-psycholoog
Moeder, maar ook gecertificeerd Child Life-specialist. Verena is een getrainde professional met expertise in het helpen van kinderen en hun families bij het overwinnen van de meest uitdagende gebeurtenissen in het leven, vooral die met betrekking tot de gezondheidszorg en ziekenhuisopname.
Verena del Valle
Gecertificeerde Child Life-psycholoog
Moeder, maar ook gecertificeerd Child Life-specialist. Verena is een getrainde professional met expertise in het helpen van kinderen en hun families bij het overwinnen van de meest uitdagende gebeurtenissen in het leven, vooral die met betrekking tot de gezondheidszorg en ziekenhuisopname.
