“Kinderen denken heel logisch… Als we het kind vragen ‘Wil je de medicatie innemen?’, begrijpt het kind dat we iets vragen…”

Kinderen denken heel logisch… Als we het kind vragen “Wil je de medicatie innemen?” of “Het is tijd voor de medicatie, oké?”, dan begrijpt het kind dat we het iets vragen… dus in hun logische geest kunnen ze JA of NEE antwoorden. Vaak zegt het kind NEE, en wanneer we toch doorgaan en de medicatie moeten geven… zal het kind niet alleen ontevreden zijn over de medicatie, maar vooral gefrustreerd omdat het de wereld niet meer begrijpt (want de volwassene stelde een vraag maar respecteerde het antwoord niet).

Een mogelijke formulering zou kunnen zijn: “Marc, nu is het tijd voor de medicatie, jouw taak is om het nu in te nemen en daarna kunnen we iets leuks doen.” Met deze formulering is de kans groter dat het kind op ‘automaat’ gaat en de medicatie zonder veel nadenken inneemt. Mocht het kind ondanks een goede formulering (zonder vragende toon) toch niet de medicatie willen nemen, is het heel belangrijk dat te valideren door te zeggen: “Ik begrijp wat je zegt, Marc, je wilt de medicatie niet, maar je moet het wel nemen, er is hier geen andere optie. Wel mag je kiezen waar je het wilt innemen, in de keuken of in je kamer?” Houd je aan het plan en in de meeste gevallen werkt het kind mee.

Waarom is dit belangrijk bij operaties?
Ik had eens een patiënt van 10 jaar die erg bang was voor de narcose. Na een goed gesprek vertelde hij dat hij bang was omdat hij niet zeker was of hij in slaap zou kunnen vallen en of hij de hele operatie zou blijven slapen, en dat het hem angst aanjoeg om te denken dat hij midden in de operatie wakker zou worden en pijn zou hebben.

Het is belangrijk dat het kind weet wat zijn taak is, in dit geval: “diep ademhalen in het mondkapje.” Traditioneel wordt vaak gezegd “jouw taak is slapen”… en dat is naar mijn mening een grote fout, hoewel het goed bedoeld is. De taak van het kind is niet slapen, maar het innemen van de medicatie (het medicijn dat met een prikje of mondkapje wordt toegediend en dat het kind zal laten slapen). Het is ook belangrijk te benadrukken dat het de narcose is die het kind tijdens de operatie in slaap houdt, niet het kind zelf; dat gaf het kind rust en focus om zich te concentreren op “diep ademhalen in het mondkapje.”

“De taak van het kind is niet slapen, maar het innemen van de medicatie (het medicijn dat met prikje of mondkapje wordt toegediend en dat het kind zal laten slapen).”

Deze techniek is vooral handig bij jongere kinderen die vaak klagen dat ze niet willen slapen. Als je erop let, stoppen kinderen vanaf ongeveer twee jaar vaak met hun middagdutje, zijn ’s avonds heel actief en willen niet naar bed. Bij een operatie, als je continu de nadruk legt op “slapen”, zal het kind zich sneller verzetten, omdat het zich in een ontwikkelingsfase bevindt waarin slapen minder interessant is, en al helemaal niet ’s ochtends als het niet moe is. Bovendien bevindt het kind zich in een onbekende omgeving waar het vooral behoefte heeft aan controle… en de ogen sluiten is niet echt te combineren met controle.

Een voorbeeld bij volwassenen: als iemand ons in een vliegtuig zet zonder te vertellen waar we heen gaan… zodra we landen, hoe moe we ook zijn van de reis, is het laatste wat we zouden doen gaan slapen. Nee, eerst zoeken we informatie over waar we zijn, en pas als we die hebben, denken we aan slapen.